Gå til hovedinnhold

Alt som skjer i Elise-bøkene er basert på verkelege hendingar og research


Eg gleder meg! Det blir spenningsbok. Bok to om Elise legg seg, frå starten av, to spenningshakk over bok ein. Testlesarane meiner den er ganske nifs, men ikkje for nifs. Litt nifst må det trass alt vere når Elise er i praksis!




Kilder til historier, miljø og bakteppe i Elise og mysteriet med dei døde hestane:

Bakom synger skogene, Trygve Gulbranssen
Gøsta Berlings saga, Selma Lagerlöf
Mannen som lytter til hester, Monty Roberts

Dette er hytta eg budde i. Og hytta der Elise og Kalle bur
Case frå praksis er henta frå Jämtland i nord-Sverige. Alle er autentiske og medisinsk korrekt attgitt.

Hesten Anton er beskriven ned på detaljnivå korrekt, med diagnoser, symptomer og behandling, dag til dag. Han var min pasient, og eg brukte journalen hans då eg skreiv boka for å attgi den korrekt, men hesten er i boka flytta til eit anna miljø som på ingen måte minner om dei glimrande eigarane som tok seg av "den verkelege Anton". Alle pasientar i boka og alle eigarar som er nytta som inspirasjon, er grundig maskert og  ikkje mogelege å spore opp. Berre eg veit kven dei er. Eg har trass alt taushetsplikt. Anton er då i verkelegheita heller ingen hingst på fem år, men eg kan avsløre at den verkelege Anton var ein av dei mest mystiske hestepasientane ved ein stor hesteklinikk det året. Han vart nemleg send dit då han fekk att synet på dag tre. Det vert ikkje Anton i boka.

Anton i boka er nemleg ikkje forsikra, noko den verkelege Anton var. Så kan du spekulere på om Anton i verkelegheita eigentleg var ein hingst, og kva slags rase han eigentleg var. Eg kan iallefall avsløre at han hadde nokre fantastiske eigarar som passa han dag og natt då han vart sjuk med ein diagnose så sjeldan at berre få dyrlegar opplever den i løpet av livet.

Tordenbygda er i grove trekk bygda Hackås ved Storsjøen i Jämtland. Eg har sjølv budd i hytta Kalle og Elise bur i, og like nedanfor ligg kyrkja og prestegarden.

Kyrkja i boka er så og sei historisk autentisk, og basert på Hackås k:a i Hackås. Den har ein viking under golvet og veggmåleri som er vaska fram ved bruk av svampar og melk.


Karakterane er basert på karikaturar av ulike dyreeigartypar eg har møtt i praksis

Krimplottet er inspirert av historier i Mannen som lytter til hester, Monty Roberts

Historiene i boka er alle autentiske dyrlegepraksishistorier, fortalt til meg av kollegaer eller opplevd av meg sjølv.
Eliseboka er sterkt inspirert av Bakom synger skogene

Den dramatiske slutten var eg med på sjølv ei natt i 2010, og den er autentisk attgitt.

Ivanhestane finst. Eg har berre døpt om den russiske rasen Akhal-Teke, verdas eldste hesterase. Dei har pels som blinkar og glitrar, og ser ut som om dei glir over bakken når dei travar. Difor er også Andrey i boka naturleg nok ein russar.

Så trudde du det var masse oppspinn og overdrivingar i Elise-boka? Da tok du feil;) Verkelegheita overgår som kjent den mest fantastiske fantasi!


Elise og mysteriet med dei døde hestane er no ute i pocket og kan bestillast hos HaugenBok. Eller kjøpast i din bokbutikk. Dei bestiller den inn om den ikkje er inne.

Kilder til historier, anekdoter og fakta i bok to om Elise, Elise og mysteriet på hesteklinikken, høsten 2013.

Trollskogen hesteklinikk er konstruert utifrå hesteklinikken på Norges Veterinærhøgskule.

Miljøet rundt er henta frå Trollelgen av Mikkjel Fønhus.
Hovudcase frå praksis er bygd på hendingar på Viksdalen i Gaular, Sunnfjord.
Bicase er frå praksis i Ørebro i Sverige, og eit har eg stjelt frå ei avis.
Karakterane er bygd over karakterar eg har møtt i praksis.
Kalle er, som i bok ein, bygd over ein veterinærkollega som køyrer praksis ein stad nær deg.Kattane i boka tilhøyrer ei venninne av meg. Dei heiter også i verkelegheita Alfred og Oscar. Hestespesialistane er bygd på ekte hestespesialistar. Særleg Hulda med alt sitt temperament.



Litteratur til Elise og mysteriet på hesteklinikken

Trollelgen, Mikkjel Fønhus
Villdyret våkner, Jack London
Svarteboka, Tor Åge Bringsvær
Dyrekommunikasjon, Sissel Grana.
Veterinærmedisinens historie, Weiert Velle
Synske hjelparar i hundre år, Oddbjørn Myklebust
På talefot med hunden, Turid Rugaas
Pleasurable Kingdom, Jonathan Balcombe






Etiketter:

Populære innlegg fra denne bloggen

Når den døde bestemora di spring etter deg på alle fire

Igår las eg den første barneboka eg har lese på lenge. Den handla om eit spøkelse, trudde eg, men det viste seg at det var eit romvesen. Det handla rett og slett om eit romvesen som sat fast i eit romskip nedi jorda under ei gran ute i skogen etter å ha krasja i ein skogbrann. Det vart heile tida hinta til at dette skumle sat fast, så eg tenkte det var ein vampyr som sat fast i ei kiste (Den vesle vampyren), eller eit lik eller noko som var levande begravd (murt inn i veggen). Så eg sat da å vente på ein vampyr, ein varulv eller eit realt spøkelse. Potensielt ein kjekk Twilight-type. Men no kjem det verste av alt (Eksorsisten). Vesenet tar knekken på bestemora medan jenta ser på. Bestemora slenger seg hit og dit i senga og blod renner og hovud sprekk. Og så kryp vesenet inn i den døde bestemora til hovedpersonen og får denne døde bestemorskroppen til å drive å springe etter hovedpersonen. Det er det verste eg har lese på lenge. Beinpiper og innmat og blod og springande døde bestemødre
Les mer

Dødsdrift blant skrivande menneske

Korleis bli eit skrivande menneske: Du er ikkje så spesiell som du trur at du er, og om du ikkje jobbar hardt, kan du hive talentet ditt på båten. (Kommentaren stod på trykk i Dag og Tid 28.november). Tirsdag (25.november) var det litteraturdebatt på utestaden Blå i Oslo: " Litteratur på Blå har invitert en forfatter, en forelegger og en forfatterskolelærer for å snakke om forskjellige strategier for å bli et skrivende menneske. Går du med en spirende forfatter i magen, bør du få med deg denne kvelden." Vi som av ulike årsaker er interessert i litteratur, møtte opp, og lokalet vart etterkvart smekk fullt. Dagen etter skreiv ei venninne til meg: "Jeg fikk egentlig fullstendig angst da jeg kom på Blå i går. Det er jo akkurat som å se seg selv klonet hundre ganger." Det er ein skummel følelse å sjå seg sjølv sugd inn i den kulturelle undergrunnen, ned i eit miljø som i stor grad kretsar rundt seg sjølv og sin eigen akse, som tilber og dyrkar seg sjølv, men som ogs
Les mer

Å halde foredrag for gubbar

Av og til må eg sei eg er ganske så lei av å halde foredrag. Du står framfor eit publikum, og skal snakke om at unge folk skal til bygda, og så sitter der hundretals, eller titals, menn og kvinner i alder femti seksti pluss og stirrer tomt på deg med armane i kors. Er det inspirerande? Nei. Det er svært lite inspirerande og svært kjedelig. Eg lurer av og til litt på kvifor ein har så mange konferanser. Folk møtes, stirrer på den som snakkar, skal liksom bli inspirert, og så skal ein gå heim og vere opplyst og glad og ha med seg nye og betre idear enn dei ein kom dit med. Gud, det er så kjedeleg å snakke til slike publikum. Du veit at mange av dei ikkje ein gong høyrer etter. Dei sit der, og er der, mest av alt for å få kake, ta seg ein fest, slenge drit, pule ei eller anna dame dei ikkje har pult før, og så dra heim til kjerringa. Det er vel eigentleg, summa summarum, det inntrykket eg har fått av kvifor ein arrangerer konferanser for distriktsutvikling. Eit hederlig unntak er Dyrøys
Les mer